http://www.eek.gr- ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Ολοι στη γενική απεργία στις 17 Mάη
TPEIΣ ΛOΓOI για να ανατραπεί άμεσα η κυβέρνηση από το λαό
Άμεση πρέπει να είναι η απάντηση των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων και των φτωχών βιοπαλαιστών στο νέο πακέτο διαιώνισης της διαρκούς λιτότητας το οποίο επιχειρεί να ψηφίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛΛ στις 18/5.
Η μαζική συμμετοχή στη Γενική Απεργία της 17/5 πρέπει να γίνει πραγματικά η νέα αφετηρία για την ανατροπή της εδώ και τώρα από τα κάτω και από τα αριστερά με στόχο την εργατική εξουσία. Μόνο έτσι μπορούμε να φράξουμε το δρόμο στη Δεξιά η οποία περιμένει το μπαράζ των εκλογικών αναμετρήσεων του 2019 για να αναρριχηθεί ξανά στην πολιτική εξουσία.
Για να παλέψουμε προς αυτήν την κατεύθυνση θα πρέπει πρώτα να αποδομήσουμε τους καταστρεπτικούς κυβερνητικούς μύθους, σύμφωνα με τους οποίους αυτά τα νέα μέτρα :
“θα εφαρμοστούν σε 1 1/2 χρόνο από σήμερα” και έτσι οι συνέπειές τους δεν θα είναι άμεσα ορατές. Εξάλλου έως το 2019 αναμένεται να έχει “βελτιωθεί” η οικονομία.
Θα είναι “δημοσιονομικά ουδέτερα” γιατί θα υπάρξουν “αντί-μετρα”, θα μπορούσαν να είναι και “χειρότερα”, αλλά σε κάθε περίπτωση θα είναι τα “τελευταία”.
Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική.
Πρώτα και πάνω απ’ όλα, το νέο πακέτο μέτρων θα πλήξει άμεσα το λαό και προπαντός τους μισθωτούς .
Αμέσως μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου θα ισχύσει η κατάργηση του υπουργικού βέτο στις ομαδικές απολύσεις, οι εμπορικές επιχειρήσεις θα μπορούν να ανοίγουν πάνω από τις μισές Κυριακές το χρόνο, ενώ μπαίνει πλαφόν στους διορισμούς εκτάκτου προσωπικού στο δημόσιο.
Μ’ άλλα λόγια από την επομένη κιόλας της υιοθέτησής του από το κοινοβούλιο θα δοθεί από τη μια μεριά “πράσινος φως” σε ανεξέλεγκτες ομαδικές απολύσεις και σε επέκταση του ωραρίου μαζί και της εκμετάλλευσης και από την άλλη θα δοθεί... “κόκκινο φως” σε νέες, έστω και προσωρινές, προσλήψεις στο Δημόσιο.
Τα περί “επαναφοράς” της επεκτασιμότητας των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων και της υπερίσχυσής τους έναντι των επιχειρησιακών από τον Σεπτέμβριο του 2018, τα οποία προβλέπει το νέο πακέτο μέτρων (και τα οποία εμφανίζει η κυβέρνηση ως ένα από τα “κέρδη” της συμφωνίας με τους “θεσμούς”) είναι ασήμαντα για τους εργαζομένους. Για να επανέλθει στ’ αλήθεια η καθολική ισχύς των κλαδικών συμβάσεων και η υπερίσχυσή τους έναντι των επιχειρησιακών θα πρέπει πρώτα να... υπογραφούν και καμία κλαδική εργοδοτική ένωση δεν φαίνεται διατεθειμένη να κάνει κάτι τέτοιο. Εξάλλου, εξακολουθεί να ισχύει τουλάχιστον έως το Μάρτιο του 2018 η κατάργηση της μονομερούς προσφυγής στον Οργανισμό Μεσολάβησης και Διαιτησίας.
Δεδομένου ότι μέτρα ενάντια στους μισθωτούς εργάτες είναι τα πρώτα τα οποία θα μπουν σε εφαρμογή, το ευρύτερο εργατικό -λαϊκό κίνημα πρέπει να προτάξει την πάλη του ενάντια στην απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, στην επέκταση του ωραρίου και στο πάγωμα των προσλήψεων στο Δημόσιο, παλεύοντας για απαγόρευση των απολύσεων, μείωση του ωραρίου με αυξήσεις στις αποδοχές και μαζικές προσλήψεις στο δημόσιο στα πλαίσια ενός προγράμματος εθνικοποιήσεων χωρίς αποζημίωση κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση, αλλά και ενός πλάνου νέων μεγάλων δημοσίων έργων.
Οι περικοπές στις συντάξεις και το αφορολόγητο, αλλά και οι αυξήσεις στις εισφορές των επαγγελματιών οι οποίες θα ισχύσουν από το 2019 και το 2020 αντίστοιχα είναι σίγουρα ταξικά μονομερείς και όχι “δημοσιονομικά ουδέτερες”.
Τα αντί-μετρα τα οποία προτείνει η κυβέρνηση για το 2019 και το 2020 θα μπορούν να εφαρμοστούν μόνο εφόσον έχουν επιτευχθεί οι βάρβαροι δημοσιονομικοί στόχοι το 2018 και το 2019 αντίστοιχα.
Έτσι για να “τρέξει” από το 2019 το κοινωνικό πρόγραμμα επιδότησης της στέγασης, των οικογενειακών παροχών, των παιδικών σταθμών, της μειωμένης συμμετοχής στα φάρμακα, θα πρέπει το 2018 να συνεχιστεί απρόσκοπτα η εφαρμογή της αντι-λαϊκής πολιτικής που εφαρμόστηκε το 2016 και φέτος.
Επίσης η εφαρμογή των φορολογικών αντι-μέτρων το 2020 προϋποθέτει τη μείωση, το 2019, της δαπάνης για συντάξεις κατά 2,5 δισ. ευρώ.
Εξάλλου η μείωση του αφορολόγητου το 2020 θα πάρει πίσω όσα κερδίσει ένας μισθωτός το 2019 από τα “κοινωνικά” αντίμετρα.
Μ’ άλλα λόγια, εκείνο που αλλάζει με το νέο πακέτο μέτρων είναι το... περιτύλιγμα. Αυτό δεν προήλθε από τις “πιέσεις” της αριστερο-δεξιάς κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ, αλλά αποτελεί έμπνευση του ΔΝΤ την οποία ασπάστηκε η ελληνική κυβέρνηση επιχειρώντας να διασωθεί πολιτικά, δεδομένου ότι έπρεπε (θέλοντας να παραμείνει η Ελλάδα στην ευρωζώνη) να λάβει το τρίτο και χειρότερο έως τώρα πακέτο μέτρων σε βάρος του λαού.
Εξάλλου η κυβέρνηση δεσμεύτηκε να περάσει αυτά τα μέτρα, χωρίς να λάβει από τώρα καμία ρητή δέσμευση απομείωσης του δημοσίου χρέους.
Άρα το εργατικό -λαϊκό κίνημα πρέπει να μην αποδεχτεί όχι μόνο τα νέα αντι-λαϊκά μέτρα, αλλά και τα αντί-μετρα.
Όχι απλά γιατί τα αντί-μετρα είναι “ψίχουλα”, μιας και ελάχιστα θα μπορούσαν έστω και για λίγους μήνες να βελτιώσουν τη δεινή θέση του λαού, αλλά και ενισχύουν συντριπτικά τους μικρούς και μεγάλους επιχειρηματίες (ιδιοκτήτες παιδικών σταθμών, εταιρείες τροφίμων, τράπεζες που θα λάβουν το επίδομα για την πληρωμή του δανείου πρώτης κατοικίας κ/λπ.) αλλά και γιατί πρέπει να περάσουμε άλλα 3 χρόνια άγριας λιτότητας προκειμένου να τα “απολαύσουμε”. Μέχρι τότε θα έχουμε χάσει πολλά περισότερα από αυτά που θα “κερδίσουμε”.
Οι περικοπές αυτές, μάλιστα, δεν θα δόσουν καμία διέξοδο στην δημοσιονομική κρίση, γιατί θα αναπυροδοτήσουν τον φαύλο κύκλο λιτότητας - ύφεσης, με επόμενους χαμένους ξανά τους ίδιους, δηλαδή τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.
Η νίκη Μακρόν στη Γαλλία και η διαφαινόμενη νίκη της Μέρκελ στη Γερμανία “εξασφαλίζουν” ακόμα χειρότερες πιέσεις από την ΕΕ, την ίδια ώρα που η ίδια θα δέχεται πιέσεις από την οικονομική πολιτική του νέου προέδρου των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ.
Ο κρατικός προϋπολογισμός πρέπει να πάψει να αποτελεί εργαλείο διαιώνισης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Για να γίνει αυτό πρέπει οι εργάτες να καταλάβουν την πολιτική εξουσία και να διαμορφώσουν έναν κρατικό προϋπολογισμό λαϊκής σωτηρίας από τον χρεοκοπημένο καπιταλισμό. Γι’ αυτό ο στόχος για μέτρα φιλολαϊκής αναδιανομής εισοδήματος είναι αδιανόητος χωρίς το στόχο της σοσιαλιστικής αναδιοργάνωσης της κοινωνίας από την εργατική εξουσία.
Η κυβέρνηση λέει “ωμά” ψέμματα ότι τα μέτρα θα μπορούσαν να είναι και “χειρότερα”. Στην πραγματικότητα, τα δέχτηκε όλα και θα τα εφαρμόσει αυτή ή η επόμενη αν δεν ανατραπούν άμεσα από το μαχόμενο εργατικό -λαϊκό κίνημα.
Οι δανειστές επέβαλαν τη γραμμή τους για περικοπές στις κύριες συντάξεις το 2019 και όχι “σε βάθος χρόνου”, δηλαδή έστω στη διετία 2019-2020, οπως υποστήριζε η κυβέρνηση.
Οι δανειστές επέβαλαν τη γραμμή τους στα εργασιακά με την κατάργηση του υπουργικού βέτο στις ομαδικές απολύσεις και τη διαιώνιση του “παγώματος” των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων εργασίας αλλά και της μονομερούς προσφυγής στον ΟΜΕΔ. Το ίδιο συνέβη και με το αφορολόγητο.
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση δεν “διαπραγματεύεται” με τους θεσμούς. Το μόνο που κάνει είναι καθυστερεί μέχρι να βρει το πιο ομαλό τρόπο για να εφαρμόσει όσα ζητούν οι δανειστές.
Δεν αποτελεί κανένα ανάχωμα στους δανειστές και στους Έλληνες καπιταλιστές. Αποτελεί εργαλείο τους, το οποίο πρέπει να ανατραπεί από την εργατική τάξη, με τους αγώνες της και όχι από τη δεξιά των Μητσοτάκη και Γεωργιάδη στις επόμενες εκλογές.
Η ανατροπή της πρέπει να γίνει τώρα και όχι... αργότερα.
Το 2019 είναι χρονιά 5 προγραμματισμένων εκλογικών αναμετρήσεων, μέσα από τις οποίες το αστικό πολιτικό σύστημα θα επιχειρήσει να καναλιζάρει τις κλιμακούμενες λαϊκές αντιδράσεις.
Μέχρι το Γενάρη του 2019 πρέπει να γίνουν βουλευτικές εκλογές, τον Ιούνιο θα γίνουν ευρωεκλογές, τον Οκτώβριο θα γίνουν Περιφερειακές και Δημοτικές Εκλογές και κάποια στιγμή μέσα στο έτος πρέπει να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Αν έως το 2019 εφαρμοστεί όλο το πακέτο μέτρων που πάει να ψηφίσει αυτές τις μέρες η κυβέρνηση, τότε οι εκλογικές αναμετρήσεις τη χρονιά αυτή θα δείξουν την οξυνόμενη αδυναμία της αστικής τάξης να διαχειριστεί πολιτικά την κρίση του συστήματός της.
Ωστόσο, θα βρίσκεται η “μπάλα” στο “γήπεδό” της και θα επιδιώξει με τα δικά της μέσα να κερδίσει το παιχνίδι απέναντι στο λαό.
Η εργατική τάξη πρέπει να παλέψει άμεσα να φέρει την “μπάλα” στο δικό της γήπεδο, παλεύοντας εδώ και τώρα για μια γενική απεργία διαρκείας, για να αποτραπούν τα μέτρα, να ανατραπεί η κυβέρνηση από τα κάτω και από τα αριστερά, με στόχο μια εργατική κυβέρνηση με εργατική εξουσία.
Δ. Κ.
